Françoise Stoop (1963) vervaardigt schilderijen op juten zakken.
Tijd en schepping (de natuur) zijn de centrale thema’s.
De juten zakken hangen los aan een houten frame. Juten zakken die ooit zijn gebruikt voor aardappels, uien, graan of peulvruchten. En zandzakjes. Die zijn kleiner en worden gebruikt voor het herstellen en verstevigen van onze dijken. Als er een doorbraak is, worden de zakjes in een treintje doorgegeven en kunnen daarom niet te zwaar zijn. De touwtjes om ze dicht te knopen, maken deel uit van de compositie. Alle juten zakken waarop wordt geschilderd zijn oud of afgekeurd.
Sommige schilderijen staan voor hoe de mens omgaat met de natuur. We repareren, maar we broddelen. Deze reparaties gaan de natuur, en dus ons, niet redden.
Sommige staan voor het tijdperk ná ons. Dan zullen de gaten langzaam helen en zullen er nieuwe organismen ontstaan.
Een nieuw onderzoek in haar werk is de nacht. Overdag hebben we meer kontakt met de Aarde, ’s nachts meer met de kosmos. De nacht ziet zij niet als donkere, sombere plek voor dolende zielen maar als de magische, spannende en stille andere helft van ons leven.
De frames zijn vaak gemaakt van ruim 350 jaar oud hout uit een pand in Deventer. Van de zgn kinderbalken.
Daarnaast maakt ze keramiek: aardewerk, steengoed en porselein. Handgedraaid en met glazuurcomposities die heel dicht bij de schilderijen liggen. De glazuren zijn door haarzelf ontwikkeld. De kom is één van de oudste vormen van de mensheid, en heeft een symbolische waarde, die gaat over geven en ontvangen.
De ronde vorm, de natuur en de tijd zijn kernbegrippen in de zogenaamde Japanse wabi sabi filosofie, waar het gaat over de schoonheid van het imperfecte. Het leven loopt niet via een rechte lijn van A naar B.
Met haar werk probeert ze ook een rustpunt te creëren in ons drukke, digitale leven.
